Ook dit tijdvak kenmerkt zich door zijn eigen generatie. Deze bestond onder meer uit de volgende mensen: Jeroen de Vries, Michiel de Schipper, Peter Verstappen, Peter Beutler, Wilbert Dirven, Marco Pontvuijst (later te bewonderen in het Groningse studenten ijshockey). Bovendien kwamen we in aanraking met onze toekomstige trainers Marko Strijland en Sandro Coiffi. Daarbij werden er toen wat ervaren spelers vanuit de nationale competitie binnengehaald. In het bijzonder Jacco Keizer (nog steeds actief bij de Los Padres) en Marius de Vink speelde een bepaalde rol.
Langzaam werd er ook een mogelijkheid geboden om vanuit de hbo-studies in Enschede deel te nemen aan Universiteitsverenigingen. Dit liet onze club groeien naar een grote van gemiddeld 30 leden. Ook werd er een nieuw initiatief geboren: het trainingsweekend. Voor de financiële overblijfselen van het nachttoernooi moest een doel gezocht worden. Uiteraard werd er een ijshockey doel gezocht. Na overleg werd al snel beslist dat een weekend feest in combinatie met training onder begeleiding van nationaal erkende bondstrainers een hiaat in onze historie vormde wat nu gedicht kon worden. Contact met de NIJB duidde aan dat deze mogelijkheid werd ondersteund en dus zo geschiedde.
Het eerste weekend werd in Assen en omgeving georganiseerd waaronder een groepsbezoek aan de eredivisie wedstrijd Assen - Geleen. In deze wedstrijd speelde net geïmporteerde Canadese spelers mee bij Assen waardoor de toen nog koploper Geleen het aardig moeilijk kreeg. Het viel ons wel op dat de interesse voor dit niveau ver beneden peil lag. Ongeveer 200 toeschouwers waren niet veel voor eredivisie. Er was echter wel sfeer onder de weinig aanwezige en voor de meeste van ons was dit de eerste ervaring met het nationale niveau. De training was een ervaring op zich. Hieruit bleek dat we nog veel te leren hadden (vreemd hoor), maar dat we zeker ook een behoorlijk niveau hadden. Ook de verdere festiviteiten vielen in goede aarde wat ons voor het volgende jaar genoeg animo opleverde om dit te herhalen.
Dit jaar werd Leeuwarden als kamp geregeld. De organisatie van TRIAS (locale vereniging) ondersteunde onze organisatie door het onderdak te regelen en de trainingsbegeleiding. Ons onderkomen werd in het pittoreske dorpje Grau geregeld in de plaatselijke herberg, sinds dit weekend voor onze leden een stukje verboden gebied. Blijkbaar hebben de inlanders van deze negorij een aangeboren aversie tegen allochtonen in het algemeen en nu ook Slapping Studs in het bijzonder. Je moet daar blijkbaar voor 0:00 am in de herberg zijn om hier te genieten van je reeds vooraf betaalde onderkomen. Bovendien kun je als buitenstaander beter in de plaatselijke discotheek met een groep zijn want deze onderontwikkelde inlanders lijken geen lol te waarderen. Na wat klappen over en weer werd de discussie in ons voordeel beslecht. Hierdoor werd het voor ons tijd om het feest door te zetten in onze lieftallige herberg waar wij dachten de horeca te kunnen benutten.
Dit bleek op dit tijdstip alleen voor het personeel beschikbaar te zijn waarop wij onze eigen drankvoorraad moesten aanspreken. Dit mocht de pret echter niet drukken wat ervoor zorgde dat we de herberg hebben getrakteerd op oud Twents studenten slemp partijtje met de bijbehorende uitwisseling van vriendelijkheden met onze mede bewoners van het onderkomen. Ook de voor organisatie aangestelde localen konden onze inspanningen zo goed waarderen dat ze dit menigmaal meenden te moeten ondersteunen met liedjes of commentaren (onderscheid is niet duidelijk) in de locale brabbel taal. Na welgemeende waarderingsgeluiden van onze kant werd de nacht beëindigd.
Ergens is er toch iets mis gegaan want bij het voor ons ontroerende afscheid van de plaatselijk beslommeringen werd ons duidelijk gemaakt dat we in de toekomst geen gebruik konden maken van de tot dan toe uitstekende voorzieningen. Raar genoeg waren de inheemse ineens in staat om beschaafde Nederlandse taal te gebruiken zodat we dit ook begrepen. Door de organisatie in Leeuwarden werd er hard gelachen om deze gebeurtenissen en men verzekerde ons dat dit niet het enige plaggenhutten dorp in de regio was wat wij in de toekomst konden ontstemmen. Hiermee was de toekomst gelukkig gered.
Jammer genoeg was dit tot nu toe het laatste trainingsweekend wat er georganiseerd werd. Wel werden er nieuwe contacten opgedaan met een gedeeld Amerikaans team genaamd 'Emmen Oilers'. Dit team speelde jaarlijks in een toernooi in Tsjechië. Hierdoor konden wij een team afvaardigen om hieraan deel te nemen. Dit toernooi duurde een week waarin 2 maal daags een wedstrijd gespeeld werd. Het niveau varieerde van ons eigen niveau tot het in Tsjechië gebruikelijke niveau. Dit ondersteund met de locaal gebrouwen producten leverde een geweldig toernooi op. Een aantal van onze huidige leden gaat nog steeds jaarlijks naar ditzelfde toernooi. Halverwege deze periode mochten we al kennis maken met een generatie op zich onder leiding van Franklyn Haullussy, Joost Koopman, Heico Schamhardt en Hendrik Jan Heins (Carl Heinz) en aan het eind van dit lustrum diende zich opnieuw een nieuwe generatie aan. Eerst werd dit tijdvak afgesloten met een spetterend lustrum weekend om het nachttoernooi heen. Voor het eerst konden wij hierdoor een oud leden team verwelkomen in het toernooi. Veel oud leden besloten deel te nemen aan de georganiseerde volksporten en vreet en zuip festijnen. Hierdoor werd het nachttoernooi een zware inspanning waar we ons ten dele doorheen wisten te slaan. Na een lekker ontbijt in de Kater werd het weekend afgesloten met een duik in het tropische zwembad 'Aquadrome'. In dit lustrum werd de grond gelegd van de later opgerichte 'Los Padres'. Kortom wederom een 5 tal jaren met groei van de vereniging alsmede een groei in evenementen en niveau in het algemeen. Kunnen we dit nog een jaar of vijf volhouden?